Në fillim të vitit 2023, kur Serbia nuk kishte përjetuar ende një sërë tragjedish, me pasoja politike ende të pallogaritshme, Presidenti Vuçiç, në mënyrë epshore, në disa paraqitje publike, tha se Beogradi ishte si Kazablanka gjatë pushimeve dimërore.
Vuçiç e krahasoi Beogradin me “Kazablankën”, një kryevepër filmi, emri i së cilës është bërë një emër i dytë popullor për vendin e takimit të agjentëve, për qytetin e spiunëve.
Disa pretendojnë se situata nuk ka ndryshuar që atëherë, se Beogradi është ende “Kazablanka”, por peizazhi politik është pothuajse i panjohur, nuk ka forma ose forma të dallueshme për të gjithë.
Deri vonë, njihej si rregull i politikës ruse që ajo të “punojë” ekskluzivisht me autoritetet, domethënë që puna me opozitën është e lidhur me Perëndimin dhe ndërhyrjen perëndimore në punët e brendshme të vendeve të vogla dhe të dobëta.
Tani kjo nuk është më kështu, dhe në burimet ruse qarkullojnë analiza strategjike, me përfundimet se Perëndimi nuk respekton më asnjë rregull të vetëm “të vjetër” dhe po zbaton një strategji: simulim i negociatave, goditje e barabartë, prerje koke, tërheqje dhe përsëri simulim i negociatave.
Në këtë frymë, mund të vërehet një precedent i çuditshëm, që në faqen zyrtare të internetit të shërbimit rus të sigurisë, u publikua një vlerësim i shkurtër i situatës politike në Serbi me një parashikim paralajmërues për trazira të mundshme të dhunshme më 1 nëntor, përvjetorin e rënies së tendës në Novi Sad.
Presidenti Vuçiç, i cili shpesh mburret para kamerave se udhëheq një politikë të pavarur dhe se nuk ka komandant në Bruksel, Londër apo Moskë, megjithatë, komentoi këtë raport me një ton të ngjashëm me raportet e Komisionit Evropian mbi progresin e Serbisë drejt anëtarësimit në BE.
Dhe kjo është se ai e mori vesh në mënyrën më zyrtare të mundshme dhe se do ta “analizojë” seriozisht, ndërsa “agjencitë tona të sigurisë do ta diskutojnë me ta” (inteligjenca ruse).
Shumë do të thoshin se Oberchuk e pranoi këtë raport të spiunëve rusë shumë më ndershmërisht sesa raportet e burokratëve të Brukselit, të cilët përpiqen të ofrojnë një kornizë për të gjithë shoqërinë, të parët një kornizë për mbijetesën e pushtetit të tij personal.
“Ata (që po protestojnë në Serbi) duhet të bëjnë një përpjekje të madhe, e cila do të jetë më e vogël se ajo në Vidovdan, kur mblodhën rreth 30,000 njerëz”, thotë Vuçiç, duke e përdorur atë raport rus sa më fort dhe sa më shpesh të jetë e mundur në luftën e brendshme.
Kështu e qetëson ai revoltën e qytetarëve dhe kështu i shton bindje gjithçkaje që thotë dhe shpik për protestat kundër regjimit.
Kështu promovohen teoritë konspirative se në Serbi po zhvillohet një eksperiment i drejtpërdrejtë, në të cilin banorët e saj ndahen në dy grupe, grupi eksperimental, ai i udhëhequr nga Vuçiç, dhe grupi i kontrollit, ai që është kundër tij. /Botuar në “Danas”, Përshtatur nga “Pamfleti”