Problemi më i madh në shkolla është kur prindërit e fëmijëve të dhunshëm nuk duan ta shohin problemin dhe bashkëpunojnë me shërbimet për ta kapërcyer atë. Prindërit shpesh nuk duan ta përballojnë problemin realisht, gjë që i lejon shërbimet ta injorojnë atë dhe kështu ai mbetet një problem vetëm për mësuesit dhe shokët e klasës. Ose edhe më keq, ata krijojnë lidhje që gjithçka të shkojë mirë.
“Do ta vras!” Ky ishte reagimi i një nxënësi të klasës së gjashtë nga Shkupi, i cili ishte grindur me një shok klase që e kishte ngacmuar për vite me radhë.
I zemëruar dhe i mërzitur, ai iu ankua nënës së tij me këto fjalë pasi mësuesja e klasës e qortoi për grindjen e nisur nga shoku i klasës me një histori sjelljeje problematike.
Ai u prek veçanërisht nga komenti i padrejtë i mësueses: “Mendova se ishe fëmija i mirë.”
Nëna, e cila kërkoi të mbetej anonime, i tha BIRN se dhuna kishte një histori më të gjatë. Shoku i klasës kishte sulmuar shumicën e nxënësve që nga klasa e dytë, duke ua hequr pantallonat, duke i goditur djemtë në ijë… Disa prindër ishin ankuar për këtë.
Së pari te mësuesja kujdestare, pastaj te mësuesja e klasës, te drejtorët e vjetër dhe të rinj, te shërbimet profesionale, por gjithçka përfundoi në një bisedë të shkurtër me shokun e klasës problematik dhe me justifikimin “e njohim fëmijën, prindërit nuk po bashkëpunojnë”.
“Dhe tani çfarë? Djali im, pas një kohe të gjatë ngacmimi, më thotë se do ta vrasë? Ka qartë një të metë në sistem”, është e indinjuar nëna.
Kjo është vetëm një nga qindra dëshmitë e prindërve dhe mësuesve që iu përgjigjën pyetësorit të BIRN mbi problemin e dhunës nga bashkëmoshatarët, por edhe të gjitha llojeve të tjera të ngacmimit në shkolla.
Ata që u përgjigjën se ishin të kënaqur me mënyrën se si u zgjidh problemi mund të numërohen me gishtat e njërës dorë. Kjo është arsyeja pse mbizotëron përshtypja se pavarësisht gjithë progresit të bërë në dekadat e fundit në njohjen e dhunës në shkolla, nuk ka zgjidhje dhe strategji sistemike për parandalim, shkruan BIRN.
Ekspertët me të drejtë konstttojnë se pse ne tashmë e njohim ngacmimin dhe kemi rregulla të forta, “problemi i mungesës së një strategjie efektive për t’u përballur me të mbetet”.
Sistemi është aq i brishtë saqë shembet lehtësisht përballë mosinteresimit ose shpesh tekave të prindërve që nuk duan të pranojnë se problemi është tek fëmija i tyre, shkollat e papërgatitura dhe mungesa e pajisjeve të institucionit që supozohet t’i ndihmojë, dhe nuk pranon se është joefektiv.
Kjo është arsyeja pse shkollat ndjekin rrugën e rezistencës më të vogël dhe i fshehin gjërat nën qilim derisa ato të përshkallëzohen në një incident më serioz ose një prind fillon të raportojë në të gjitha institucionet e mundshme.
Njerëzit që punojnë në shkolla gjithashtu pranojnë se sistemi nuk po funksionon. Ata gjithashtu ankohen për “grumbull dokumentacioni dhe zero zgjidhje”.
“Prindërit shpesh nuk duan ta përballojnë problemin realisht, gjë që i lejon shërbimet ta injorojnë atë dhe kështu ai mbetet një problem vetëm për mësuesit dhe shokët e klasës”, komentoi një punonjës i shkollës në pyetësorin anonim të BIRN.
Problemi më i madh në shkolla është kur prindërit e fëmijëve të dhunshëm nuk duan ta shohin problemin dhe bashkëpunojnë me shërbimet për ta kapërcyer atë. Ose edhe më keq, ata krijojnë lidhje që gjithçka të shkojë mirë.
Sipas udhëzimeve dhe rregulloreve ekzistuese, shkollat kanë në dispozicion një sërë masash pedagogjike, duke organizuar punëtori, këshillime dhe mund të kërkojnë ndihmë nga shumë institucione, nga Ministria e Punëve të Brendshme dhe OJQ-të, deri te qendrat e punës sociale. Udhëzimet për arsimin fillor, të miratuara në vitin 2020, janë veçanërisht të detajuara, ku procedurat shpjegohen në detaje në rreth 50 faqe.
Por ajo që është shkruar në letër është e vështirë të përkthehet në realitet.
“Nuk mund të bëjmë asgjë nëse prindi nuk është dakord,” tha një mësuese për BIRN.
Ajo vetë ishte viktimë e dhunës. Nga një prind që mendonte se i kishte dhënë fëmijës së tij një vlerësim të keq. Ajo nuk e raportoi në polici, gjë për të cilën pendohet. Pas një kohe, i njëjti prind sulmoi fizikisht kolegun e saj. Shkolla e mbuloi të gjithë incidentin.
Kur prindi nuk është i interesuar ose refuzon të bashkëpunojë, atëherë Shërbimi Pedagogjik i Ministrisë së Arsimit duhet të përfshihet në ndihmë.
Shërbimi merr pjesë në këshillimin e prindërve, fëmijët e të cilëve sillen në mënyrë të papërshtatshme në shkollë, përgatit mendime ekspertësh, propozon masa për të kapërcyer konfliktin, propozon akuza për kundërvajtje nëse prindi nuk është i interesuar, teston punonjësit e shkollës për të parë se sa të përshtatshëm janë për të punuar me fëmijë…
Megjithatë, e gjithë barra bie mbi një drejtues dhe dy asistentë të tjerë në shërbim, i cili supozohet të monitorojë atë që po ndodh në më shumë se 1,000 shkolla maqedonase.
“Ne po përpiqemi t’u përgjigjemi të gjithëve”, sigurojnë ata nga atje, megjithëse pranojnë se duhet të jenë të pajisur.
Ata këmbëngulin që problemet të zgjidhen në nivel shkolle, sepse “përveç kaq shumë trajnimeve, stafi duhet të jetë i përgatitur për t’u përballur me dhunën”./ GazetaFAKTI