Për dekada të tëra, kjo librari ishte shtëpia shpirtërore e emrave të mëdhenj të shekullit të njëzetë – James Joyce, Ernest Hemingway, Francis Scott Fitzgerald, Thomas Eliot, Ezra Pound, si dhe autorë të shumtë francezë. Whitman donte ta ruante këtë frymë në librarinë e tij dhe ia doli vërtet.
Dyshekët ishin vendosur midis rafteve të mbushura me libra, dhe stolat e bashkuar shërbenin si shtretër. Që nga hapja e saj në vitin 1951, libraria pariziene Shakespeare & Company, ndoshta më e pazakonta në botë, ka pritur rreth tridhjetë mijë shkrimtarë dhe artistë të rinj – si ata që ishin vërtet, ashtu edhe ata që vetëm ndiheshin kështu.
Një strehë për shpirtrat artistikë
Midis shpirtrave artistikë të panjohur atëherë që gjetën strehë midis rafteve pranë Senës ishin shumë emra që më vonë fituan famë botërore: Alan Sillitoe, Robert Stone, Kate Grenville, Sebastian Barry, Ethan Hawke, Jeet Theil, Darren Aronofsky, Geoffrey Rush, David Rakov – disa nga emrat e listuar në faqen zyrtare të internetit të librarisë.
Çdo mysafir duhej të bënte tre gjëra: të lexonte një libër në ditë, të ndihmonte për disa orë në librari dhe të shkruante një autobiografi njëfaqëshe. Deri më sot, janë mbledhur mijëra faqe me historitë më të larmishme të jetës – një arkiv i madh dhe i vlefshëm që dëshmon për breza shkrimtarësh, udhëtarësh, artistësh dhe ëndërrimtarësh që lanë pas pjesë të jetës së tyre.
Zemra e jetës boheme pariziene
Libraria shet libra në anglisht dhe ndodhet në bregun e majtë të Senës, pikërisht përballë Katedrales Notre Dame. U themelua nga amerikani George Whitman në vitin 1951, në një ndërtesë të vjetër të shekullit të 17-të që dikur ishte manastir. Fillimisht quhej “Le Mistral”, dhe në vitin 1964, në nder të 400-vjetorit të lindjes së Shekspirit, Whitman i dha emrin e saj aktual – në kujtim të librarisë legjendare të Sylvia Beach.
Për dekada të tëra, kjo librari ishte shtëpia shpirtërore e emrave të mëdhenj të shekullit të njëzetë – James Joyce, Ernest Hemingway, Francis Scott Fitzgerald, Thomas Eliot, Ezra Pound, si dhe autorë të shumtë francezë. Whitman donte ta ruante këtë frymë në librarinë e tij dhe ia doli vërtet.
Vendi u bë shpejt qendra e jetës artistike dhe boheme në Paris. Në të njëzetat e tij, gjatë Depresionit të Madh, Whitman u nis për një udhëtim vetëm me dyzet dollarë. Ai udhëtoi nëpër Shtetet e Bashkuara, Amerikën Qendrore dhe Meksikën, duke jetuar nga mirësia e njerëzve. Kjo përvojë formësoi filozofinë e tij: “Mos u sillni keq për të huajt, ndoshta njëri prej tyre është një engjëll i maskuar.”
Që nga dita e parë, ai ftoi shkrimtarë, artistë dhe mendimtarë të flinin midis rafteve dhe pirgjeve të librave. Për të, komuniteti ishte thelbi i gjithçkaje – prandaj ai e quajti librarinë e tij “një utopi socialiste e fshehur midis librave”.